Vluchtelingenmoeder mist familieleven
Even er helemaal tussenuit. Asiye Uluc uit Emmeloord kijkt uit naar het Moeder-en-Kindweekend dat Gave in september houdt. Daar kan zij met andere moeders van gedachten wisselen over zaken die haar dagelijks bezighouden.
Met alle gastvrijheid uit haar Koerdisch-Turkse cultuur dekt Asiye de tafel als haar gasten binnenkomen. Thee, koffie, tomaten, olijven, Turkse kaas en brood en lekkere koekjes worden opgediend. Dit is het huis en thuis van Asiye. Dat voelt ze ook zo, ook al mist ze haar familie hoog in de bergen van haar thuisland enorm. Hier woont ze alleen met haar vierjarige zoontje Baris.
Klein
Haar leven komt beetje bij beetje op orde. “Vergeleken bij mijn aankomst in Nederland in 2001 is er veel veranderd”, zegt zij. “Ik heb een jaar in azc Dronten gewoond en zeven jaar in azc Luttelgeest. Daarna kreeg ik een eenkamerwoning in Emmeloord. Die was zo klein, dat ik er bijna niet kon wonen met mijn zoontje. Ook had ik toen weinig vrienden of bekenden. Ik bezocht wel eens het vrouwencentrum van gemeente Emmeloord. Daar kon ik wel even praten met de medewerkers en andere bezoekers.”
Toch zat Asiye toen het grootste deel van haar tijd in huis. In de eerste plaats om te zorgen voor Baris, maar ook omdat ze nog volop bezig was met inburgeren. “Ik sprak de taal niet, had geen werk en kende weinig mensen. Ik liep tegen allerlei vragen en cultuurverschillen op. Toch ben ik blij, dat ik in Nederland wordt geaccepteerd als alleenstaande moeder. Hier vinden mensen dat vrij normaal. In mijn cultuur ligt dat wat gevoeliger. Het leven wordt je moeilijk gemaakt. Je wordt niet serieus genomen en van veel dingen uitgesloten. Een vrouw hoort daar eerst te trouwen voor ze kinderen mag krijgen.”
Rijtjeshuis
Nu is haar leven niet meer te vergelijken met de tijd in die benauwde bovenwoning. Asiye woont in een keurig ruim rijtjeshuis met een groot speelveld voor de deur en een – vergeleken bij veel andere woningen – grote achtertuin. “Kijk, die eikenboom doet me denken aan de bomen in de bergen van mijn geboorteland. Daar groeide ik als klein meisje op midden in de natuur zonder cola, tv en andere westerse uitvindingen. Die dingen ontdekte ik pas op latere leeftijd. Mijn zoon weet niet beter.”
Asiye denkt met weemoed terug aan haar familie en geboortegrond. Niet dat ze terug wil – ze heeft nu haar eigen leven – maar ze zou graag willen dat het leven wat eenvoudiger was. Ze mist familie en echte vrienden om haar heen. “Natuurlijk, ben ik blij hier te wonen, maar dit is mijn land niet. De taal spreek ik niet en ik heb nog steeds weinig contact met andere mensen.”
Tijd
Dat Asiye zich de laatste tijd beter voelt, merkt ook Gave-medewerker Anette Hollander uit Kraggenburg die haar regelmatig bezoekt. “Na haar zwangerschap heeft ze een depressie gehad”, vertelt zij. “Nu gaat het veel beter. Ik ken haar bijna niet terug. Sinds haar zoontje naar de peuterspeelzaal gaat, heeft ze meer tijd voor zichzelf. Ze doet nu zelfs vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis”.
Familie
Dan stelt Annette Asiye voor zich op te geven voor het Moeder-enKindweekend. “Omdat ze haar familie zo mist, die in haar cultuur vaak helemaal bij de opvoeding van kinderen is betrokken, is het fijn dat Asiye haar vragen kan delen met andere vrouwen. We willen haar laten merken, dat ze er niet alleen voorstaat.” Dat lijkt Asiye wel wat: “Ik wil graag een goede moeder zijn”.
Tekst: Jeroen Kanis
Uit: Weergave september 2012
Elk jaar organiseert Gave een Moeder-en-Kindweekend. Een weekend speciaal voor alleenstaande asielzoekersmoeders en hun kinderen, om te ontspannen en God beter te leren kennen.
